Bokalen 9 nodigt me uit tot introspectie…

By corrie in Teachings on 9 oktober 2021

Als ik bij Bokalen 9 aankom heb ik veel achter de rug. Het leven geleefd. Maar ik heb mijn zaakjes nu goed op een rij en kan tevreden terugkijken. Het was best een mooie reis; er was een bijzondere liefde in de tijd van Bokalen 2. Er was vertrouwen, bereidheid om (ondanks kwetsbaarheid)  gevoelens te tonen, om naar elkaar te reiken, om  jezelf te geven en ook om de ander te ontvangen. Het zielscontact oversteeg het aardse en bracht ons naar grote hoogte.

Ik heb gefeest, gedanst, het glas geheven samen met anderen, er was vriendschap, verbondenheid en bezieling. Het leven werd geproefd, gevoeld en gevierd. Er was veel om dankbaar voor te zijn, er viel altijd iets te vieren. Hoe hoger de trilling was, hoe meer we op elkaar afgestemd raakten in onvoorwaardelijke liefde.

Maar in de tijd van Bokalen 4 heb ik ook periodes gekend van afzondering, inkeer. Soms zo met mezelf bezig dat ik niet het eens de geschenken zag die het leven me wilde aanreiken. Maar de inkeer was nodig om verbinding te maken met mijn Hogere Zelf. Zo kon ik nieuwe inzichten ontvangen waardoor mijn hart zich weer openstelde en ik weer de goddelijke hand uit het universum zag die me de liefde liet zien die altijd aanwezig is.

De reis bracht ook verdriet, lijden en wanhoop, ik heb het ten tijde van Bokalen 5 door-leefd. Ik wist wat gevoeld wilt worden moet gevoeld worden, pas dan kun je verder gaan. Uiteindelijk wist ik de brug te bereiken naar de toekomst. Na het oversteken van de brug was ik tijdens periode van Bokalen 6 nog kwetsbaar, beschermde ik mezelf, verlangend naar de, vaak kleine gebaren, van liefde die me eraan herinnerde dat iemand om me gaf. Een woord, een glimlach, een geschenk. Er zit zoveel kracht in vriendelijkheid.

En langzaam stapte ik bij Bokalen 7 weer in het licht. Leerde onderscheid te maken tussen aardse verleiding en de leiding van hoger zielsverlangen. Dat zielsverlangen deed iets met me waardoor ik op Bokalen 8 moedige stappen zette in het onbekende. Op ontdekkingsreis met mijn ziel was een stille, eenzame, vaak moeizame tocht waarbij ik ook mijn eigen kracht, mijn talent en vaardigheden mocht ontdekken.

En nu ik op mijn bankje zit ben ik daar blij om. De duizend dromen die ik droomde, de wensen die ik had, ze zijn vervuld en als kostbare trofeeën bieden ze me ruggensteun. Tevreden met het leven zoals het is kan ik nu oprecht genieten van wat het leven me schenkt. Ik durf voor het hoogst mogelijke te gaan. Dankzegging en waardering openen veel deuren naar de hogere niveaus van het universum. Er is nog één stap te gaan en daar heb ik ontzettend veel zin in….

warme groet
Corrie